...

De jaarlijkse conferentie

In aansluiting op de afsluiting van het schooljaar vorige week begon de jaarlijkse conferentie. Deze conferentie voor de zendelingen van onze eilandregio, is bedoeld om elkaar te ontmoeten te bemoedigen en het uitwisselen van ervaringen. De meeste zendelingen , die in de Bush werken hebben het hele jaar door alleen maar radiocontact met collega’s en zijn verder afgesloten van de buitenwereld. Over het algemeen zijn er twee zendelingengezinnen in een stam werkzaam of een gezin met een of twee singles. Dat zijn volgens mij alleen vrouwen. Zodoende is het heerlijk voor hen om een keer per jaar er even tussen uit te zijn en met andere collega’s over hun werk en ervaringen te praten en gewoon gezellig eens wat anders. Het kan beslist heel zwaar zijn in de stammen en dan kun je heel goed eens wat bemoediging gebruiken. Ook voor de kinderen die door hun ouders thuis onderwijs krijgen is het leuk om andere blanke kinderen van hun leeftijd te ontmoeten.

.

Een gezellige drukte

In de loop van de vorige week waren de diverse gezinnen al aangekomen op verschillende dagen. Omdat hier kleine vliegtuigjes vliegen - er is een speciaal NTM vliegtuigje - wordt er heel wat heen en weer gevlogen. Al die mensen kunnen niet allemaal  op een dag vervoerd worden.

.

Voor iedereen was een plaats ingeruimd, in de gezinnen of in de gasthuizen. Het was dus een gezellige drukte. Het ging om 22 echtparen met of zonder kinderen en 8 singles. 
Op het centrum hier werken en wonen momenteel ongeveer 14 gezinnen hier en 5 singles en een aantal tijdelijke werkers en gasten. Bij elkaar liepen hier dus ongeveer 90 volwassenen en 95 kinderen van 0 tot 18 jaar rond. Oh ja, een Canadees team en een gastspreker met zijn vrouw heb ik nog niet eens meegeteld. Hoe dan ook heel wat meer mensen dan we gewend zijn.
Enkele gezinnen konden door omstandigheden hier niet zijn helaas.
Er is een groep mensen uit Canada, vrienden van een paar zendelingen hier, die een paar weken overgekomen zijn om enkele van onze zendelingen, die in een stam op New Ireland werken, te helpen met praktisch werk. Zij hebben voor de conferentie gekookt.. pure diendende mensen!

Enorme organisatie

Van te voren is er door een aantal mensen keihard georganiseerd en gewerkt om een goed programma samen te stellen, alles te regelen en klaar te maken.
Er waren schoonmaakteams samengesteld, waarvan ik over één de leiding had. Na elke ochtend en avondsamenkomst moesten we zorgen dat de grote conferentieruimte opgeruimd en geveegd werd.  Andere groepen zorgden voor de toiletruimtes, de eetzaal, de lokalen waar de kinderen werden beziggehouden, inclusief de delen van het terrein er om heen. Dat werkte allemaal prima.
Sinco was gevraagd om foto’s te maken, samen met een professionele fotograaf die deel uitmaakte van het Canadateam.

Iedereen heeft een overzichtelijk programmaboekje gekregen, waar alles van A tot Z instaat.
Voor elke dag was een gezamenlijke hoofdmaaltijd geregeld, dat door het Canadese team werd klaargemaakt. Fantastisch gedaan!
Petje af voor alle organisatoren!

.

Vol maar mooi programma

Vrijdagavond was er een gezamenlijke maaltijd in twee sessies. Eerst waren de gezinnen met jonge kinderen aan de beurt, daarna de overigen. De overheerlijke maaltijd was trouwens klaargemaakt door het Canadese team.
Daarna een korte opening, de zogenaamde “kick-off”.

De ochtendprogramma’s voor de ouderen begonnen met een uur lofprijzing en daarna een Bijbelles, verzorgd door een gastspreker. Verder presentaties van de diverse zendelingen, waarna voor hen en hun werk gebeden werd. De verhalen van de zendelingen waren veelal heel interessant. Het is zo mooi als je ziet dat de zware inspanningen van jaren beloond worden. Papua’s die echt helemaal uit hun dak gaan als het tot hun door dringt dat Jezus de dood heeft overwonnen! Sommigen willen wel direct naar het naburige dorp om het door te vertellen. Helaas is er ook vaak tegenslag en tegenwerking. Ziektes en andere problemen, maar God is getrouw en het werk gaat door.

..

De kinderen werden in de verschillende leeftijdgroepen bezig gehouden in een aangepast programma met medewerking van de tieners.
Natuurlijk was er ook een babyopvang. Daar heb ik ook een ochtenddeel doorgebracht samen met twee tienermeiden. We hadden drie baby’s die toevallig alle drie naar de naam Liam moesten luisteren!

.

’s Middags werden enkele workshops gegeven en er was ook tijd voor sport vrijgehouden.
Er was zelfs een keer een soort “bonte avond”, een buurtbarbecue, en de laatste avond werd afgesloten met een zangavond.

.

Een echte bonte avond (skitnight) ontbrak natuurlijk niet!

Vanaf dinsdag reisden de meesten weer terug naar hun plaats in de Bush. En toen moest er weer hard gewerkt worden om alles op te ruimen.

Vertaalworkshop

Maar als je denkt dat het toen weer rustig was, heb je het mis.
Velen vertrokken, maar er kwamen ook weer velen aan i.v.m. de vertaalworkshop.
Met name veel Papua’s uit de dorpjes waar zendelingen werken in de Bush. Er is nu een vertaaltraining aan de gang. Zendelingen en hun inlandse helpers krijgen onderwijs en instructies hoe ze het vertalen van de bijbel het beste kunnen aanpakken.
Dit was ook weer een hele organisatie. Er zijn een paar speciale eenvoudig opgezette huisjes op het terrein voor inlandse Papua’s. Of we willen of niet, er zijn grote cultuurverschillen. De Papua’s voelen zich absoluut niet thuis in onze cultuur, en ook zijn ze heel ander eten gewend. Er wordt dus , met behulp van enkele wok-meri’s speciaal voor hen gekookt.

. .

Sommige van deze Papua’s zijn nog nooit buiten hun gebied geweest en moesten heel veel nieuwe indrukken verwerken. Zo mocht Sinco niet direct foto’s van hen maken, alles was zo vreemd en nieuw voor ze!

Linksboven Patrick en zijn gezin. Zij zijn de vanuit de Mouk-stam initiatiefnemers om het evangelie aan de Lusi's door te geven. Indrukwekkend. Zij geven alles op om anderen te bereiken, vaak met gebrek aan eten of veiligheid.

Rechtsboven Annette bij een bord dat het verschil in zinsbouw tussen de verschillende talen aangeeft.

Boven een helper van de Tobo tribe in het gebied van Madang op het hoofdeiland.

Afscheid

Donderdag hebben we afscheid genomen van Martine! We zullen haar missen! Ze heeft op school een geweldige bijdrage geleverd en het was gewoon voor ons ontzettend leuk om een Nederlands meisje af en toe op bezoek te hebben of tegen te komen. De laatste avond voor ze vertrok waren Sinco en ik uitgenodigd om bij haar en Beth te komen eten! Dat vonden we natuurlijk een hele eer en het was fijn. De volgende ochtend zijn we om 5 uur opgestaan (het was nog donker!) en hebben we haar uitgeleide gedaan naar het vliegveldje (zie "Martine vertrek") samen met Annette en Ineke (de zus van Jan, die hier tijdelijk is).
Ook van een paar “dorm-kids” hebben we afscheid moeten nemen.
En zo is het leven van zendelingen(-kinderen) vol van afscheid nemen. Niet altijd gemakkelijk natuurlijk.

Echt vakantie?

Wat ons betreft, wij konden het deze week echt rustig aandoen. Voor Sinco wel goed, want die heeft echt hard gewerkt het hele jaar door. Maar hij is geen man om stil te zitten, hij is inmiddels druk bezig met het bibliotheekprogramma. Door gebrek aan mensen de afgelopen jaren is er in de bibliotheek heel wat te verbeteren en op orde te brengen. Maar het is fijn dat hij nu zelf zijn tijd kan indelen.

Bergbeklimmen?

Vanmorgen was hij uitgenodigd om met een groep mensen de nabijgelegen berg te gaan beklimmen. Hij was net helemaal uitgerust met drinkwater, een paar boterhammen, sokken en stevige schoenen aan en een pet op tegen de zon, fototoestel, enz. Toen werd de tocht afgelast! Beetje jammer!! Maar hopelijk komt het er nog eens van!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!